Wreszcie czuję się jak mama niemowlaka! Niewyspana. Spędziliśmy z Julkiem razem pierwszą noc w Klinice Pediatrii i Żywienia. Po 4,5 miesiącach na intensywnej terapii oddział żywieniowy jawi się niczym raj na ziemi. Mamy tu spokój, bo pokój tylko dla siebie. Za oknami las (jest okno). Julek ma połowę mniej kabli, oplatają go tylko te niezbędne – do oddychania i jedzenia. Ja mam łóżko i szafę. I swojego synka 24h/d. Do szczęścia brakuje drugiej połowy rodziny.